ZABAWY NASZYCH DZIADKÓW

Witajcie!

Chciałbym Wam dzisiaj przedstawić zabawy, w które bawili się nasi dziadkowie.

Zabawy również świetnie sprawdzą się w Waszej grupie przedszkolnej. 

• Stoi różyczka w czerwonym wieńcu.

Dziecko – różyczka stoi w środku koła. Dobiera sobie partnera i tańczy z nim w rytm piosenki śpiewanej przez dzieci w poruszającym się kole. Po zakończeniu piosenki wybrane dziecko pozostaje w kole jako Różyczka, a poprzednia Różyczka wraca na jego miejsce w kole i zabawa rozpoczyna się od początku.

Stoi różyczka w czerwonym wieńcu,

my się kłaniamy jako książęciu.

Ty różyczko dobrze wiesz,

kogo lubisz, tego bierz!

• Ojciec Wirgiliusz .

Dziecko – ojciec Wirgiliusz stoi w środku koła. Dzieci w kole poruszają się, śpiewając:

Ojciec Wirgiliusz

uczył dzieci swoje,

a miał ich wszystkich

sto dwadzieścia troje.

Hejże, dzieci, hejże ha,

róbcie wszystko co i ja!

Po zaśpiewaniu piosenki dzieci z koła zatrzymują się i naśladują ruchy, jakie wykonuje ojciec Wirgiliusz. Potem dziecko z koła wybiera inną osobę, która zostanie kolejnym ojcem Wirgiliuszem.

• Moja Ulijanko.

Dzieci ustawiają się w kole, w środku którego stoi dziecko – Ulijanka. Dzieci s kole poruszają się śpiewając, a Ulijanka wykonuje odpowiednie ruchy.

Moja Ulijanko,

klęknij na kolanko,

podeprzyj se boczki,

złap się za warkoczki.

Wszyscy skandują:

Umyj się,

uczesz się,

ubierz się,

kogo chcesz,

tego bierz!

Ulijanka wybiera sobie osobę, tańczy z nią, a później zajmuje jej miejsce w kole.

• Z kółka do kółka – zabawa.

Zabawa polega na zmianie miejsc pomiędzy dziećmi. Nauczyciel rozkłada obręcze na podłodze, o jedną mniej od liczby dzieci. Dzieci zajmują miejsca w obręczach. Dziecko, któremu zabrakło obręczy, podchodzi kolejno do stojących w obręczach – komórkach i pyta:

- Czy są komórki do wynajęcia?

Dziecko z danej obręczy odpowiada:

-Nie ma!

Po czym stara się szybko zamienić swoją komórkę z dzieckiem stojącym obok. Z tej okazji usiłuje skorzystać dziecko poszukujące komórki i próbuje zająć którąś z opuszczonych obręczy. Jeżeli zdąży jako pierwsze wskoczyć do obręczy – komórki, zostaje jej właścicielem, a dziecko, które dało się ubiec i straciło obręcz – komórkę, zostaje poszukującym komórki do wynajęcia.

• Bawimy się w konopki.

Dwoje dzieci tańczy w środku koła, a pozostałe poruszają się po kole i śpiewają. Po każdej zwrotce przyłącza się do nich dziecko, którego imię wymienione jest w piosence (wymienia je dziecko, które ostatnie przyłączyło się do koła).

Bawimy się w konopki, w konopki,

ale małe snopki, ale małe snopki!

Hop, hop, mało nas, a ty Gosiu (Stasiu...)

chodź do nas!

Gdy już wszystkie dzieci są w kole, zaczynają krążyć, a dzieci śpiewają:

Bawimy się w konopki, konopki,

ale duże snopki, ale duże snopki!

Hop, hop, mało nas, a Ty Gosiu (Stasiu...)

idź od nas!

Wymienione w piosence dzieci odłączają się i tworzą oddzielne koło poruszające się także przy piosence.

• Mało nas, mało nas.

Zabawa bardzo podobna do Bawimy się w konopki. Najpierw dwoje dzieci tańczy w kółeczku śpiewając i odpowiednio do tekstu, dobierani są pozostali uczestnicy zabawy.

Potem, gdy wszyscy uczestnicy zabawy są w kole, dzieci wymienione w piosence z imienia – odłączają się z koła.

Mało nas, mało nas

do pieczenia chleba,

jeszcze nam, jeszcze nam

Zosi (Gosi, Jasia itd.) tu potrzeba!

Dużo nas, dużo nas

do pieczenia chleba,

jeszcze nam, jeszcze nam

Zosi (Gosi, Jasia itd.) nie potrzeba!

• Jasiu, zapiszcz.

Dzieci siedzą w kegu na krzesełkach. W środku kręgu stoi chętne dziecko z zawiązanymi oczami. Najpierw obraca się ono wokół własnej osi, a potem podchodzi do dzieci, dotyka kolan jednego z nich i prosi: Jasiu, zapiszcz. Dotknięte dziecko odpowiada: piiip, starając się zmienić głos. Dziecko, jeżeli rozpozna, kto zapiszczał, zajmuje po odsłonięciu oczu miejsce tej osoby, a jeżeli nie odgadnie – szuka dalej.

• Nie wolno się śmiać!

Chętna para dzieci staje naprzeciwko siebie, patrząc sobie w oczy, ale nie wolno im się śmiać. Dozwolone jest robienie różnych min, które mają rozśmieszyć partnera. Kto pierwszy się zaśmieje, opuszcza partnera, a jego miejsce zajmuje inne dziecko

• Klockowa zgadywanka

Na stole leży dwadzieścia takich samych klocków. Chętne dziecko zamyka na chwilę oczy, w tym czasie inne dziecko dotyka jednego klocka. Po otwarciu oczu, zbiera do pudełka klocki, aż trafi na dotknięty. Wtedy pozostali uczestnicy mówią: Raz, dwa, trzy, twoja gra się kończy! Dziecko przestaje zbierać klocki i zabawę rozpoczynamy od początku.

• Chustka w kole

Dzieci stają w kole i patrzą przed siebie. Jedno dziecko biega z chusteczką (związaną w supeł) po zewnętrznej stronie koła. Upuszcza chustkę za wybraną osobę i ucieka. Dziecko, za którym upadła chusteczka goni uciekającego. Kto jako pierwszy dotrze do pustego miejsca, zajmuje je. Drugie dziecko musi krążyć z chustką. Jeżeli któreś dziecko nie zauważy leżącej za nim chusteczki, musi też krążyć z chustką.

• Jakim jestem zwierzątkiem?

Każdemu dziecku nauczyciel umocowuje na plecach inny obrazek zwierzęcia. Zadaniem dzieci jest odgadnięcie nazwy zwierzęcia ze swojego obrazka. W tym celu dzieci poruszają się po sali i pytają inne dzieci o swój obrazek. Pytania muszą być tak sformułowane, żeby odpowiedź brzmiała tak lub nie. Zabawa kończy się, gdy wszystkie dzieci odgadną nazwę swojego zwierzątka z obrazka.

• Ciuciubabka

Jedno dziecko z zawiązanymi oczami jest Ciuciubabką. Nauczyciel delikatnie porusza nim – obraca w miejscu, a dzieci rozmawiają z Ciuciubabką:

Dzieci: Ciuciubabko, gdzie stoicie?

Ciuciubabka: Na beczce.

Dzieci: A co w tej beczce jest?

Ciuciubabka: Kwas

Dzieci: To łapcie nas!

Ciuciubabka stara się złapać jedną osobę, która zostaje nową Ciuciubabką i zabawa rozpoczyna się od nowa.

• Ciuciubabka 2.

Połowa dzieci z grupy ma zawiązane oczy. Osoby widzące tańczą przy dźwiękach muzyki z osobami niewidzącymi. Gdy muzyka milknie pary rozdzielają się, dzieci odsłaniają oczy i muszą wskazać swojego partnera z tańca. Potem następuje zmiana – zawiązują oczy osoby, które widziały i zabawę rozpoczynamy od początku.

• Stój jesteś kamieniem.

Jedno dziecko jest czarodziejem, który zamienia dzieci w kamienie. To dziecko, którego dotknie, stoi bez ruchu jak skamieniałe.Gdy czarodziej zaczaruje wszystkie dzieci, wtedy zostaje nim dziecko, które było zaczarowane jako ostatnie.

• Stary niedźwiedź mocno śpi.

Dziecko – niedźwiedź śpi w środku koła utworzonego przez pozostałe dzieci, które śpiewają, które śpiewają, krążąc wokół niedźwiedzia na palcach, aby go nie zbudzić.

Stary niedźwiedź mocno śpi.

Stary niedźwiedź mocno śpi.

My go nie budzimy, bo się go boimy.

Jak się zbudzi to nas zje,

jak się zbudzi to nas zje!

Koło zatrzymuje się. Dzieci, poruszając palcem wskazującym

mówią:

Pierwsza godzina – niedźwiedź śpi.

Druga godzina – niedźwiedź chrapie.

Trzecia godzina – niedźwiedź łapie!

Potem dzieci rozbiegają się, a dziecko – niedźwiedź stara się złapać jedną osobę,

która zostanie niedźwiedziem.

Uważam, że warto wracać do starych sprawdzonych zabaw. Mam nadzieję, że wykorzystacie niektóre z nich w przedszkolu.